<aمصوبه افزایش حقوق مستمری‌بگیران تامین اجتماعی ابلاغ شد 139211/42866.jpg”>

وزرای عضو کار گروه موضوع تصویب نامه شماره 72884/ت34452هـ مورخ 1384/11/9 در جلسه مورخ 1385/8/17 به استناد ماده 33 قانون کار ـ مصوب 1369 ـ و با رعایت تصویب نامه یادشده ضوابط تشخیص موارد ازکارافتادگی کلی و جزیی و یا بیماری‌های ناشی از کار یا ناشی از غیرکار و فوت کارگر و میزان قصور کارفرما در انجام وظایف محوله قانونی که منجر به خاتمه قرارداد کار می‌شود، را به شرح زیر تصویب نمودند:
ضوابط تشخیص موارد ازکارافتادگی کلی و جزیی و یا بیماری‌های ناشی از کار یا ناشی از غیرکار و فوت کارگر و میزان قصور کارفرما در انجام وظایف محوله قانونی که منجر به خاتمه قرارداد کار می‌شود.
ماده 1‌ـ تشخیص موارد ازکارافتادگی کلی و جزیی و یا بیماری‌های ناشی از کار یا ناشی از غیرکار به استناد قانون تأمین اجتماعی به عهده کمیسیون‌های پزشکی مندرج در قانون یادشده خواهد بود.
تبصره 1- در موارد ازکارافتادگی کلی، جزیی و فوت کارگر (ناشی از کار یا ناشی از غیرکار) مطابق شرایط مقرر در قانون تأمین اجتماعی عمل می‌شود.
تبصره 2- در مورد کارگاههای مشمول قانون کار که مشمول قانون تأمین‌اجتماعی نمی‌‌باشند مقررات صندوق بازنشستگی مربوط حاکم خواهد بود.
ماده 2- بررسی حوادث ناشی از کار و تعیین میزان قصور کارفرما به عهده کار گروهی متشکل از نمایندگان وزارتخانه‌های کار و امور اجتماعی، رفاه و تأمین‌اجتماعی و بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با عنایت به موارد زیر خواهد بود:
الف ـ برای تأمین حفاظت و سلامت و بهداشت کارگران در محیط کار، وسایل و امکانات لازم توسط کارفرما تهیه و در اختیار آنان قرار داده شده باشد.
ب ـ ضرورت و چگونگی کاربرد وسایل مذکور به کارگران آموزش داده شده باشد.
ج ـ کارفرما درخصوص استفاده از وسایل حفاظتی و بهداشت فردی و رعایت مقررات از ناحیه کارگر تذکرات لازم را داده و علامات هشداردهنده لازم را در مکانهای مناسب نصب نماید.
د ـ کارگر ملزم به استفاده و نگهداری از وسایل حفاظتی و بهداشتی فردی و اجرای دستورالعمل‌های مربوط به کارگاه و مصوبات شورای عالی حفاظت فنی است.
تبصره ـ در صورت اعتراض به گزارش حوادث ناشی از کار و میزان قصور از سوی هر یک از طرفین (کارگر و کارفرما) بازرسان کار یا هیأتهای کارشناسی بازرسی کار موظف به بررسی موضوع و اظهارنظر می‌باشند.
ماده 3 – بررسی بیماری‌های ناشی از کار یا ناشی از غیرکار و تشخیص کار ارجاع شده مناسب با وضعیت جسمی و روحی به عهده کمیسیون پزشکی سازمان تأمین‌اجتماعی و تعیین میزان قصور کارفرما در بروز بیماری ناشی از کار با عنایت به نظریه کمیسیون پزشکی به عهده کارشناسان بهداشت کار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی است.
ماده‌ 4- در صورتی که تخلف از انجام تکالیف قانونی سبب وقوع حادثه شود و منجر به عوارضی مانند نقص عضو و یا فوت کارگر گردد مطابق احکام دادگاه با کارفرمای متخلف رفتار می‌شود.
ماده 5- کارفرمایان مکلفند برای پیشگیری از بروز حوادث و بیماری‌های شغلی نسبت به ایمن سازی محل کار مطابق با حد مجاز استانداردهای مشخص شده در قانون کار و آیین‌نامه‌های حفاظتی و بهداشتی مصوب وزارتخانه‌های کار و امور اجتماعی، بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و شورای عالی حفاظت فنی اقدام نمایند.
این تصویب نامه در تاریخ 1385/12/13 به تأیید مقام محترم ریاست جمهوری رسیده است. ‌

هیأت وزیران در جلسة مورخ 1383/1/26 بنا به پیشنهاد شمارة 17942 مورخ 1381/11/5 وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و تأیید شورای عالی بیمه خدمات درمانی کشور و به استناد ماده 10 قانون بیمه همگانی خدمات درمانی کشور ـ مصوب 1373 ـ تصویب نمود:ضوابط مربوط به حداقل شمول و سطح خدمات پزشکی دارو و لیست خدمات فوق تخصصی مشمول بیمه‌های مضاعف (مکمل) به شرح ذیل تعیین می‌گردد:

1- خدمات درمانی برای تحت پوشش قراردادن افراد مشمول توسط سازمانهای بیمه‌گر به دو سطح خدمات درمانی همگانی و خدمات مکمل تقسیم می‌گردد.

2- خدمات درمانی همگانی عبارت از خدماتی است که لزوماً حیاتی و درمانی بوده و در ازای حق سرانه معمول به بیمه شدگان ارائه می‌شود.

3- خدمات درمانی مکمل به شرح زیر می‌باشد:

1- خدمات و تجهیزات برای عینک طبی.

2- خدمات و تجهیزات برای سمعک.

3- خدمات و تجهیزات برای دست دندان.

4- خدمات و تجهیزات برای وسایل کمک درمانی از قبیل عصا و واکر که فهرست آن توسط شورای عالی بیمه خدمات درمانی کشور ارائه خواهد شد. (به موجب اصلاحیه مورخ 24/4/1383 عبارت «به پیشنهاد شورای عالی بیمه خدمات درمانی کشور و تصویب هیأت وزیران» جایگزین عبارت «توسط شورای عالی بیمه خدمات درمانی کشور» گردیده است).

5- خدمات و تجهیزات برای تعویض مفاصل از جمله Hip Tota Tatal.

6- خدمات و تجهیزات برای پیوند اعضاء در صورت نیاز به استثنای پیوند کلیه.

7- خدمات و تجهیزات برای Lonses Cantact.

8- خدمات و تجهیزات برای اعمال فوق تخصصی.

9- خدمات و تجهیزات برای کلیه داروهای موجود در فارماکوپه رسمی کشور که در تعهد بیمه‌ها نیست.

10- کلیه خدمات جدیدی که وارد بازار بخش سلامت می‌گردد تا زمان تصمیم گیری در مراجع مربوط.

11- کلیه خدمات کار درمانی، گفتار درمانی، روان درمانی، گروه درمانی، خانواده درمانی و غیره.

12- تهیه کپسول اکسیژن و متعلقات آن.

13- خدمات پرستاری در منزل.

14- خدمات حمل و نقل با آمبولانس.

15- فرانشیز خدمات قابل ارائه (بخش دولتی و بخش خصوصی).

16- مابه التفاوت بخش خصوصی و دولتی براساس تعرفه‌های مصوب هیأت وزیران.

17- هتلینگ اطاق یک تخته و دو تخته (بخش دولتی ـ بخش خصوصی).

18- خدمات دندانپزشکی به غیر از کشیدن دندان و بروساژ.

19- خدمات پزشک همراه.

20- خدمات ویزیت در منزل.

21- خدمات آمبولانس هوایی.

22- خدمات لیزیک (چشم ـ پوست).

23- واکسنهای غیر از برنامه کشوری.

24- خدمات نقاهتگاهی مربوط به بیماران مزمن روانی.

25- خدمات ترک اعتیاد.

26- داروهای گیاهی.

27- تزریق سرپایی در مطب.

28- خدمات ناشی از ضرب و جرح.

29- خدمت تصویر برداری جدید.

30- خدمات فناوری جدید تا زمان تصمیم گیری در مراجع مربوط.

31- خدمات توان بخشی در منزل.

32- خدمات آزمایشگاهی جدید تا زمان تصمیم گیری در مراجع مربوط.

4- علاوه بر خدماتی که تا زمان تصویب این تصویب نامه مشمول خدمات بیمه همگانی است، خدماتی که پس از این به استناد مصوبات شورای عالی بیمه خدمات درمانی کشور به فهرست خدمات درمانی همگانی برای تمامی گروههای تحت پوشش بیمه‌ای مربوط که قانوناً و یا براساس قرارداد بر عهده آنها واگذار شده اضافه می‌گردد، نیز مشمول و باید با سرانه مصوب خدمات درمانی تأمین گردد.

5- سازمانهای بیمه گر موظف به ارائه خدمات درمانی همگانی برای تمامی گروههای تحت پوشش بیمه‌ای مربوط که قانوناً و یا براساس قرارداد برعهده آنها واگذار شده می‌باشند و باید با سرانه مصوب خدمات درمانی را تأمین نمایند.

6- به منظور تأمین خدمات درمانی مکمل در سازمانهای بیمه خدمات درمانی کشور و سازمان تأمین‌اجتماعی و دیگر مؤسسات بیمه دولتی لازم است صندوق جداگانه‌ای تشکیل شود که محاسبات مربوط به بیمه خدمات درمانی مکمل و فعالیتهای مربوط در آن متمرکز گردد.

هیئت‌وزیران در جلسه مورخ 1384/12/28 بنا به پیشنهاد مشترک شماره 23691/100 مورخ 1384/12/22 وزارت رفاه و تأمین اجتماعی و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور و تأیید شورای عالی بیمه خدمات درمانی کشور و به استناد ماده (9) قانون بیمه همگانی خدمات درمانی کشور ـ مصوب 1373ـ تصویب نمود:
1ـ حق سرانه بیمه پایه درمان خویش فرمایانی که به مدت سه سال درخواست بیمه می‌نمایند، در سال 1384 معادل افراد تبعی درجه3 و معادل 43000 ریال می‌باشد.
تبصره1ـ حق سرانه پایه بیمه درمان خویش فرمایان برای مدت سه سال و با فرانشیز (10%) بستری تعیین می‌شود.
تبصره2ـ افرادی که متقاضی استفاده از دو سال بیمه پایه درمان می‌باشند، به رقم فوق‌الذکر (33%) افزوده می‌شود و کسانی که متقاضی یک‌سال بیمه پایه درمان به صورت خویش‌فرما می‌باشند، (66%) بیشتر از حق بیمه سرانه فوق‌الاشاره پرداخت می‌نمایند.
2ـ سازمان بیمه خدمات درمانی هزینه‌های مربوط به بیماران خاص را به صورت جداگانه محاسبه و نگهداری و به سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور اعلام می‌کند تا جهت برنامه‌ریزی بودجه سالهای آینده اعمال شود.
3ـ فرانشیز بستری (10%) و سرپایی (30%) تعیین می‌شود. فرانشیز ذکر شده در این بند براساس تعرفه‌های مصوب هیئت‌وزیران در بخش دولتی قابل محاسبه و اعمال خواهد بود.
معاون اول رئیس جمهور ـ پرویز داودی
‌

هزینه کفن و دفن برای بیمه شده اصلی و همسر وی معادل حداقل دستمزد ماهانه سال فوت هر یک از آن‌ها پرداخت می گردد.